Gronding betekent het verdiepen van het gevoelsmatig contact met de benen, voeten en de grond. Maar ook het ontladen van spanningen, via de benen en voeten naar de grond. Als je gegrond bent sta je op eigen benen ( zelfstandigheid) en heb je een stabiele verhouding met de werkelijkheid hier en nu. (realiteitsbesef) Bij Reich komt men het begrip gronding niet tegen. Dit is mogelijk te verklaren uit het feit dat Reich’s clienten zich in een liggende houding bevonden tijdens een sessie. Maar als er optimaal gebruik wordt gemaakt van de zwaartekracht, is er in liggende houding ook sprake van gronding. Men noemt dit dan ‘horizontale gronding’. Het was echter Alexander Lowen , een leerling van Reich die dynamische processen ging verkennen in staande positie. In dit verband wordt er dan gesproken over ‘verticale gronding’.
Het werken met de onderste segmenten, middenrif, buik en bekken bevordert je gronding, met name het openen van je eigen grond, je eigen aard. Ofschoon dat in principe voor elk segment van toepassing is, is dat voor de onderste segmenten nog fundamenteler. Iedereen heeft in meer of mindere mate zijn eigen grond verlaten. Wanneer je als kind niet geliefd hebt gevoeld, heb je de neiging je op te trekken uit je basis. Deze ligt dan niet meer bij je voeten, benen, bekken en buik, maar bij je middenrif. Je voelt dan geen vaste grond meer onder je voeten, dit gaat gepaard met het gebrek aan basiszekerheid, met als gevolg afwezig zijn, vluchten uit de realiteit, dagdromen. Kortom je durft niet echt meer jezelf te zijn.