Reich is degene die in het therapeutische werk, een belangrijke plaats heeft toegekend aan de adem. Hij wist dat iemands ademhaling direct verband houdt met zijn emotionele toestand. Want via de ademhaling proberen we gevoelens onder controle te houden. Bij kinderen is dat een van de eerste verdedigingsreacties. Let maar eens op bij een kind dat wordt uitgefoeterd door zijn ouders, of wordt geplaagd door andere kinderen. Het zal vrijwel direct oppervlakkiger en moeizamer gaan ademen en na een paar van dergelijke situaties zal de adem permanent aangetast blijven, om zo gevoelens minder hevig of dood te maken. We trokken onze schouders naar achteren en spanden onze borstkas om woede in te houden.
We vernauwden onze keel om niet te schreeuwen. En al deze manoeuvres beperkte onze ademhaling. Als volwassenen kunnen we daar mee doorgaan om dergelijke gevoelens te beheersen. Maar dan zitten we nu in een vicieuze cirkel. We hebben onze ademhaling beperkt om pijnlijke emoties te onderdrukken. Hierdoor zijn we heel kwetsbaar geworden voor emotionele pijn, terwijl beperking van de ademhaling ook zeer schadelijk is voor onze emotionele gezondheid. Diep ademhalen daarentegen, laad ons op en brengt ons letterlijk tot leven. We zien er beter uit en voelen ons beter. Onze ogen schitteren. Onze spieren hebben de juiste spanning. Onze huid heeft een heldere kleur. Ons lichaam is warm. We kunnen beter onze emoties uiten en we zijn ontspannen.
